Z pewnością każdy z nas ma takie miejsce, do którego z chęcią wraca. Czy to sam czy z rodziną. Miejsce, w którym czuje się dobrze, miejsce w którym zapominamy o naszych smutkach, albo miejsce w którym lubimy przemyśleć sobie różne, te mniej ważne jak i te bardziej ważne sprawy. Dla nas takim miejscem jest Park Oliwski w Gdańsku. W weekendy tak oblegany przez rzesze gdańszczan oraz turystów, w tygodniu zamienia się w oazę spokoju, gdzie po alejkach wędrują albo mamy z wózkami, albo babcie z wnukami, albo emeryci. Wtedy, kiedy większość ludzi jest w pracy, i słychać zza roślinności zgiełk gwarnego Gdańska, my idziemy tam odkrywać kolejne alejki, przy okazji zarażając miłością do tego parku naszą córkę. Zanim zaleję Was zdjęciami ze słonecznej Italii,, w której spędzimy już sobotnie popołudnie, muszę Wam pokazać jak Park Oliwski budził się do życia na początku maja, bo prawda jest taka, że wiosna na Pomorze przyszła w tym roku bardzo późno.
